Mazurski Park Krajobrazowy – położony jest na pograniczu dwóch odmiennych form geomorfologicznych – moreny i sandrów, chroni wielkie bogactwo świata roślin i zwierząt, obfitość lasów, torfowisk, Jezior i wód płynących.

 Rys. Granice zasięgu Mazurskiego Parku Krajobrazowego.
(źródło: http://www.mazurskipark.pl)

Utworzony został w grudniu 1977 roku, na podstawie Uchwały nr X/38/77 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie z dnia 8.12.1977 roku oraz Uchwały nr VII/31/77 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Suwałkach. Powołany został w celu zabezpieczenia i Ochrony wybitnych wartości środowiska przyrodniczego Pojezierza Mazurskiego: młodego krajobrazu polodowcowego, ukształtowanego w czasie najmłodszych faz zlodowacenia bałtyckiego. Składa się na ten krajobraz nie tylko tak niezmiernie typowa dla tych ziem rzeźba powierzchni ziemi, lecz także duże bogactwo i piękno tutejszego świata roślin i zwierząt, tak bardzo charakterystycznego dla północno-wschodniej Polski. Jest jeden z największych parków krajobrazowych w Polsce.

Park obejmuje swoimi granicami obszar liczący 53 655 ha, położony pomiędzy Mrągowem, Orzyszem, Piszem i Starymi Kiełbonkami. Lasy zajmują ponad 29 000 ha, rzeki i jeziora ok. 17 000 ha, a reszta to użytki rolne i tereny zabudowane. Wokół niego wyznaczono strefę ochronną o powierzchni 18 608 ha. Obszar parku przedstawia w całości młody krajobraz polodowcowy, zawdzięczający swoja współczesna budowę geomorfologiczną w głównej mierze działania lądolodu skandynawskiego i jego wód roztopowych. W granicach Mazurskiego Parku Krajobrazowego znajduje się największe w Polsce jezioro Śniardwy oraz północna część Puszczy Piskiej z rzeką Krutynią. Park położony jest na terenie województwa warmińsko-mazurskiego i obejmuje swoimi granicami części gmin: Piecki, Mrągowo, Świętajno, Ruciane Nida, Mikołajki, Orzysz i Pisz, zajmując pogranicze trzech powiatów: mrągowskiego, piskiego i szczycieńskiego. Północno-wschodnim zasięgiem obejmuje fragment obszaru Nadleśnictwa Giżycko położony w obrębie Orzysz – część leśnictwa Jelenia Góra.

Powierzchnia gruntów zarządzanych przez Nadleśnictwo Giżycko objęta granicą Mazurskiego Parku Krajobrazowego wynosi niespełna 105,17 ha, natomiast jego otuliny około 1300 ha. W granicach otuliny Mazurskiego Parku Krajobrazowego na terenie Nadleśnictwa Giżycko znajduje się rezerwat torfowiskowy „Jeziorko koło Drozdowa".

Zasady postępowania na obszarze Mazurskiego Parku Krajobrazowego reguluje plan ochrony zatwierdzony Uchwałą Nr XIX/368/12 Sejmiku Województwa Warmińsko-Mazurskiego z dnia 28 sierpnia 2012 r. (Dz. Urz. Woj. Warm.-Maz. 2012, poz. 2722) w sprawie ustanowienia Planu Ochrony Mazurskiego Parku Krajobrazowego.

Nadrzędnymi celami ochrony Parku są: ochrona najcenniejszych fragmentów Pojezierza Mazurskiego ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe, jak też zachowanie i popularyzacja tych wartości w ramach zrównoważonego rozwoju dla zwiększenia atrakcyjności Parku i poprawy jakości życia jego mieszkańców.

Strategiczne cele ochrony Parku w odniesieniu do obszarów leśnych obejmują:
Ochronę środowiska przyrodniczego, przez:

1. ochronę charakterystycznych i unikatowych cech naturalnych środowiska przyrodniczego z jego gatunkami roślin i zwierząt oraz ekosystemami wodnymi i lądowymi, leśnymi i nieleśnymi,
2. utrzymanie podstawowych procesów ekologicznych,
3. zachowanie różnorodności gatunkowej fauny i flory na ich naturalnych stanowiskach.

Zachowanie krajobrazu, przez:

1. ochronę wartości krajobrazu polodowcowego charakterystycznego dla Pojezierza Mazurskiego, zwłaszcza poprzez ochronę rzeźby terenu, głazów i głazowisk, naturalnych układów hydrologicznych.

W celu ochrony wysokich walorów przyrodniczych Mazurskiego Parku Krajobrazowego gospodarka prowadzona na jego obszarze podlega pewnym ograniczeniom. Obowiązuje tu:

• zakaz lokalizacji zakładów przemysłowych, ferm hodowlanych oraz innych obiektów i urządzeń powodujących zanieczyszczenie wody, powietrza i gleby, stanowiących źródło nadmiernego hałasu, naruszających stosunki wodne oraz walory przyrodnicze i krajobrazowe;
• zakaz budowy nowych linii komunikacyjnych o znaczeniu ponadregionalnym oraz utwardzaniu dróg asfaltem i betonem, za wyjątkiem istniejących dróg tranzytowych;
• zakaz stosowania na terenach leśnych i rolnych środków chemicznej ochrony roślin o wysokiej toksyczności i długim okresie karencji;
• zakaz wykonywania prac ziemnych, naruszających w sposób istotny rzeźbę terenu;
• zakaz poboru kruszywa i innych surowców mineralnych z wyjątkiem bieżących potrzeb miejscowych gospodarstw;
• zakaz urządzania pól namiotowych, kempingów i parkingów w miejscach nie przewidzianych na ten cel;
• zakaz wypalania traw na łąkach, miedzach, nasypach i stokach oraz rżysk na polach. 

Zgodnie z art. 105 ust. 5 Ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. 2004 Nr 92 poz. 880 z późn. zm.) na terenie zarządzanym przez PGL LP, znajdującym się w granicach parku krajobrazowego, zadania w zakresie ochrony przyrody wykonuje samodzielnie miejscowy nadleśniczy, zgodnie z ustaleniami planu ochrony parku krajobrazowego, uwzględnionym w Planie Urządzenia Lasu.